บทที่ 2 พี่ชายที่แสนดี
ความเสียใจกับความผิดพลาดที่เกิดขึ้น นอกจากจะ เป็นแผลแล้ว มันยังเป็นเหมือนตะกอนที่ขุ่นอยู่ในใจ อภัสราเหมือนเป็นโรคซึมเศร้า ทุกครั้งที่เห็นใครใส่ชุดนักศึกษา เธอก็จะเก็บเอามาคิดและเสียใจทุกครั้ง
“สักวันต้องข้ามผ่านมันไปได้” คุณแม่ยังสาวบอกตัวเอง เมื่ออุ้มลูกน้อยขึ้นพาดบ่าหลังจากกินนมอิ่ม วันนี้หมอนัดแทนรัก ฉีดวัคซีน และคนที่ทำหน้าที่เป็นสารถีดันมีธุระแถวหน้ามหาวิทยาลัยชื่อดัง เธอจึงติดรถพี่ชายมาด้วย จนมาเห็นภาพ บาดตา ผู้หญิงวัยเดียวกับเธอใส่ชุดนักศึกษารัดรูป ในขณะที่เธอใส่เสื้อยืดตัวใหญ่เพื่อสะดวกกับการให้นมลูก
เสียงสะอึกที่ดังมาพร้อมอาการกระตุกของก้อนกลมบนบ่า ปลุกคุณแม่ยังสาวออกจากภวังค์ความคิด อดีตคือสิ่งที่กลับไปแก้ไขไม่ได้ ปัจจุบันกับอนาคตต่างหากที่เธอต้องคิดถึง
“สะอึกเหรอคะ น้องไทม์สะอึกเหรอลูก”
ล้อเล่นกับลูกแล้วอุ้มแทนรักนั่งบนตัก มือบางลูบไปบนหลังเล็กเบา ๆ ก่อนจะหยิบขวดนมขนาดเล็กที่บรรจุน้ำใส่ปากลูกน้อย คุณหมอหลายท่านสั่งว่าห้ามให้ลูกดื่มน้ำจนกว่าจะครบหกเดือน แต่แม่ของเธอจะสั่งให้เธอป้อนน้ำน้องไทม์ทุกครั้งที่กินนมอิ่ม เพื่อล้างปาก คุณแม่มือใหม่จึงสับสนกับวิธีการเลี้ยงลูก ตกลงต้องให้ดื่มน้ำหรือไม่ให้ดื่ม เธอจะเชื่อใครดีระหว่างแม่กับหมอ
“ถามน้องไทม์ได้ไหมคะ หนูดื่มน้ำได้ไหมคะ”
เมื่อไม่มีคำตอบ สุดท้ายก็คุยกับลูกน้อยเพื่อฆ่าเวลา อภิวัฒน์คุยธุระนานเกินไปแล้ว อย่าบอกนะว่ามาจีบสาว แล้วให้เธอกับลูกรออยู่ในรถ
“พี่วัฒน์นะพี่วัฒน์ ลืมไปหรือเปล่าว่าเอาน้องมาด้วย”
บ่นให้พี่ชายเมื่อกล่อมลูกให้หลับ น้องไทม์ฉีดวัคซีนมา สองเข็ม เป็นธรรมดาที่เด็กวัยนี้ต้องเป็นไข้ อภัสราเริ่มโมโหเมื่อลูกเริ่มตัวรุม ๆ
ไม่นานคนที่กำลังทำให้คุณแม่ยังสาวโมโหก็เปิดประตูรถ เข้ามา ชายหนุ่มยิ้มให้น้องอย่างขอลุแก่โทษที่ทำให้รอนาน เมื่อเห็นน้องหน้าบึ้งจึงใช้ไม้เด็ด มือหนาชูถุงที่ใส่ขนมหวานและชานมไข่มุกของโปรดของหญิงสาวขึ้น
อภัสราตาโต ก่อนจะเปลี่ยนเป็นบึ้งตามเดิม เมื่อนึกได้ว่า เธอเพิ่งคลอดลูกมา และหมอสั่งให้งดของเย็น
“ทานนิดเดียวไม่เป็นไรหรอกมั้ง” พี่ชายที่แสนดีปะเหลาะน้องสาวเมื่อเห็นอาการของเธอ
“จะไม่เป็นอะไรเหรอคะ” ถามพร้อมกับกลืนน้ำลายลงคอ
“นิดเดียวน่า อึกสองอึก” อภิวัฒน์ยุส่ง เพราะรู้ว่าสิ่งนี้คือ ของโปรดของเธอ
“ชานมมันมีคาเฟอีน น้องไทม์จะไม่เป็นไรจริง ๆ เหรอคะ”
ถามเพราะยังตัดสินใจไม่ได้
“กว่าจะไปเป็นน้ำนม คงสลายไปหมดแล้วแหละ เอาเถอะ พี่ไม่บอกคุณแม่หรอก”
“พี่วัฒน์น่ะ ขอบคุณนะคะ” คนอยากกินชาไข่มุกเอ่ยขอบคุณ ก่อนจะดูดของโปรดลงคออึกใหญ่ รสชาติหอมหวานละมุนลิ้น ทำให้เธออารมณ์ดีขึ้นมาจริง ๆ
“ไงเจ้าอ้วน... รอลุงนานไหม ขอโทษนะ ลุงคุยธุระนาน ไปหน่อย” บอกกับหลานแล้วเอื้อมมือไปเขี่ยแก้มยุ้ย ๆ ของคน ตัวเล็ก
“จะหลับแล้วค่ะ”
ชาไข่มุกทำให้คนแสนงอนอารมณ์ดีขึ้นจริง ๆ ยิ่งเห็นพี่ชายหยอกล้อหลานก็พาให้มีความสุขไปด้วย นาทีนี้เจ้าอ้วนในอกเธอ คงมีความสุขที่สุด เพราะตอนนี้ทุกคนในบ้านต่างก็รุมรัก
“แอ๊ะ” ขนาดจะหลับยังอารมณ์ดี
“ตัวรุม ๆ นะเนย” อภิวัฒน์บอกกับน้อง เมื่อสัมผัสถึงไอร้อนที่ออกมาจากคนตัวเล็ก
“น่าจะมีไข้ค่ะ คงแพ้วัคซีน”
“เหนื่อยอีกแล้วสิคุณแม่” มือแกร่งขยี้ลงบนกลุ่มผมสลวยของคนเป็นน้อง
“มีพี่วัฒน์คอยช่วย ไม่เหนื่อยหรอกค่ะ” คำตอบที่ประจบพี่ชาย ทำให้อภิวัฒน์อยากแกล้ง
“เสียใจ คืนนี้พี่มีปาร์ตี้” อภิวัฒน์บอกแล้วก็อยากกัดลิ้นตัวเองตาย เมื่อรอยยิ้มของคนหน้าบานหุบลง เพราะคำว่าปาร์ตี้ของเขา อภิวัฒน์รู้ดีว่าตั้งแต่มีลูกชีวิตของอภัสราก็เปลี่ยนไป จากที่เคยได้เที่ยวเล่นสนุกสนาน ใช้ชีวิตแบบวัยรุ่นก็ต้องเลิก เพราะมีลูกก่อน วัยอันควร
“ขอโทษนะครับ พี่ปากไวไปหน่อย”
“ไม่เป็นไรค่ะ”
“คืนนี้พี่อยู่บ้านครับ ใครจะทิ้งเจ้าอ้วนได้ลงคอ คืนนี้ขอลุงนอนด้วยคนนะครับ”
“พี่วัฒน์น่ะ ไม่ต้องมาเอาใจเนยหรอกค่ะ เนยไม่เป็นอะไร จริง ๆ”
“ไว้รอให้น้องไทม์โตกว่านี้อีกหน่อย เราไปอยู่อังกฤษกันนะ เนยไปเรียนต่อให้จบ พี่จะเลี้ยงหลานเอง”
อภิวัฒน์บอกกับน้อง เขาไม่อยากให้อภัสราคิดมาก พาเธอมาใกล้กับมหาวิทยาลัย ก็ทำให้เขารู้สึกผิดไม่น้อย
“ขอบคุณนะคะพี่วัฒน์”
หญิงสาวไหว้พี่ชาย เธอรู้ว่าหลายครั้งที่อภิวัฒน์ยอมทิ้งความสุขส่วนตัวเพื่อมาดูแลเธอกับลูก อภิวัฒน์พยายามเติมเต็มส่วนที่ขาดให้เธอกับน้องไทม์ ต่อให้ลูกไม่มีพ่อ แต่น้องไทม์ก็จะโตมาด้วยความรักและความอบอุ่น
ตากลมโตมองไปยังร่างสูงใหญ่ที่ใส่ชุดนักศึกษาเดินอยู่ ข้างทาง แล้วคิดถึงใครบางคน อธิปจะรู้ไหมว่าตอนนี้เขามีลูกกับเธอ
